Да сје провали Суруџан-паша,
Дето заправи на Тунджа мосто;
Денја го правјат триста ѓуљѓери,
Денја го правјат, ноштја сја сринва.
И отговарјаше Суруџан-паша:
„Бре, хој ви вази, триста ѓуљѓери,
Триста ѓуљѓери, се сстабашии,
Ако не направите на Тунџа мосто,
Един по един ште ви избесја.
И одговарјаше мастор Маноил:
„Хајде да обречем курбан на мосто, -
Којато жена најрано рани
И за обед да доди, хлјаб да донесе,
Неја ште направим курбан на мосто.“
Кој как' си отишел, на жена си зар'чал,
Да не доходја, обед да донасја:
Нај не казал мастор Маноил.
Рано ранила шех'м Тодорка;
Че и отишла, обед да носи.
Като ја виде мастор Маноил,
викна, заплака...
И отговарјаше шeх'м Тодорка:
„Бре хој те тебе, мастор Маноиле!
Сичките деалат, деалат и пејат,
Ти оти деалаш, деалаш и плачеш?“
И одговарјаше мастор Маноил:
„Хој ти тебе, шех'м Тодорќе,
Истрвал с'м си венчален прстен,
Венчален прстен с' јалмазен кам'к,
Истрвал с'м го доле под мосто;
Ја слеаз мо, ја слеаз, та си прстен најди!“
Че и слеазла шех'м Тодорка, че е слеазла под мосто от доло,
Че и хврлили триста ѓулѓери, триста каменъе,
Та си и убили шех'м Тодорка,
Че си е заправил на Тунџа мосто.
