Пофалил се Михало доб’р јунак,
Пофалил се сношти на седенќи,
Пофалил се при малќите моми,
Че си има коња фирогона,
Фирогона коња нефирана,
Че превара това јасно сл'нце
И превара тој силни ветрове.
Кога било јутрес сузарана,
Отидоха тие малќи моми,
Отидо'а на Ивер за вода;
Там видеа сл'нчевата мајка,
Па на мајка веља и говора:
„Таком бога, сл’нчева мајчице,
Пофали се Михал доб’р јунак,
Пофвали се сношти на седенќи,
Че си има коња фирогона,
Фирогона коња нефирана,
Че превара това јасно сл’нце
И превара тој силни ветрове!“
Па си стана сл’нчевата мајка
Па на сл’нце вели и говори:
„Таком Бога, мое јасно сл’нце,
Пофалил се Михал доб’р юнак,
Пофалил се сношти на седенќи,
Пофалил се пред малќите моми,
Че си има коња фирогона,
Фирогона коња нефирана,
Че превара тебе, јасно сл’нце
И превара тој силни ветрове!“
Пак си стана това јасно сл’нце,
Па отиде Михаилови двори,
Та сос Михал облог облагали
у јутром заедно да врвјат:
Ако превари това јасно сл’нце,
Да му земе коња фирогона,
Фирогона коња нефирана;
Ако превари Михал доб’р јунак,
Да му земе сестра Мариица.
Кога биде јутро сузарана,
Па си тргна това јасно сл’нце;
Сл’нце вече ојде на обједа,
А Михал си рујно вино пие.
Па го виде сл’нчевата мајка,
Па на Михал веле и говори:
„Кога не мож’ облог да си држиш,
Зашто баре облог ми се фашташ?
Сл’нце вече ојде на обједа,
А тизека рујно вино пиеш!
Па стана ми Михал доб’р јунак,
Тури нога во лесна зенги’а,
Дур’ префрли и левата нога,
Тој отиде сл’нчеви изгреви;
До де Михал добре да си седне,
Тој си стигна това јасно сл’нце,
Па на сл’нце вели и говори:
„Таком бога, това јасно сл’нце,
Јазе шт'ида на тфојте пладништа,
Кога тизе мене стигнеш,
Да ма викаш заедно да врвим!
Стигна сл’нце на пладниште,
Стигна сл’нце и замина,
А на Михал се не обажда;
Коња цфили, Михала собужда:
„Стани, стани, Михал доб’р јунак,
Сл’нце стигна вече и замина,
А на тебе не се обажда.“
Пак си стана Михал доб’р јунак,
Воседна си коња фирогона,
Фирогона коња нефирана,
Пак еи стигна това јасно сл’нце,
Па на сл’нце вели и говори:
„Јазе шт'ида на твоите двори!
А сл’нце му вели и говори:
„Чекај, Михал, заедно да врвим,
Да ти даам сестрица Мариица!“
Ја Михал му вели и говори:
„Јазе нешт' сестра Мариица,
Нело ида хора за похвала.“
