Оро ми играле триста Самовили,
На врф на планина, на рамна рудина;
Оро ми играле, Мефтера немале.
Мефтера дочуле дури град Битоља;
„Кого ду пуштиме, Мефтера да земит?
Аи да пуштиме, Ѓурѓа Самовила,
Ѓурѓа Самовила на крајна девојка;
Таја брго ’одит и брго до’одит.”
И ми ја пуштиле Ѓурѓа Самовила
Ѓурѓа Самовила на крајна девојка.
Дваш ми је трепнала, треки пат летнала;
Тà ми је отишла дури град Битоља.
Тамо си го најде Дима ке е ручат;
По тил го удрила, заби испаднале;
В глава го удрила очи искокнале;
И ми го донесла на врф на планина,
На врф на планина на рамна рудина.
Тогај говореше стара Самовила:
„Свири, Димо, свири, ако нам надсвириш,
Ке ти ја да’име Ѓурѓа Самовила
Ѓурѓа Самовила на крајна девојка.”
Свирил Димо свирил, три дри дни и три ноке,
Три дни и три ноке, и ми ’и надсвирил.
И му ја дадо’а Ѓурѓа Самовила.
И си ја однесе Димо в град Битоља,
И си ја однесе во своја-та куќа;
И тој си затвори баџи и мазгалки;
И тој си ја држа токму три години.
Таја му стигнала едно машко дете.
И ми канил кум-от, да го крстит дете.
И тогај му рече Ѓурѓа Самовила:
„Отвори си Димо баџи и мазгалки,
Сега Димо нигде веке не побегвам,
Зашто ја си имам то’а машко дете.”
И се измами Димо и си отвори.
Дваш ми је трепнала, треки пат летнала,
И си оста’ила то’а машко дете,
И си је отишла от ке је та дошла.
|
Оро ми играле триста Самовили,
На вѫрфъ на планина, на рамна рудина;
Оро ми играле, Мефтера немале.
Мефтера дочуле дури градъ Битоля;
„Кого ду пущиме, Мефтера да земитъ?
Аи да пущиме, Гюргя Самовила,
Гюргя Самовила на крайна девойка;
Тая бѫрго ’одитъ и бѫрго до’одитъ.”
И ми ѭ пущиле Гюргя Самовила
Гюргя Самовила на крайна девойка.
Двашъ ми ѥ трепнала, треки пѫтъ летнала;
Тà ми ѥ отишла дури градъ Битоля.
Тамо си го найде Дима ке ѣ ручатъ;
По тилъ го удрила, зѫби испаднале;
Въ глава го удрила очи искокнале;
И ми го донесла на вѫрфъ на планина,
На вѫрфъ на планина на рамна рудина.
Тогай говореше стара Самовила:
„Свири, Димо, свири, ако намъ надсвиришъ,
Ке ти ѭ да’име Гюргя Самовила
Гюргя Самовила на крайна девойка.”
Свирилъ Димо свирилъ, три дри дни и три ноке,
Три дни и три ноке, и ми ’и надсвирилъ.
И му ѭ дадо’а Гюргя Самовила.
И си ѭ однесе Димо въ градъ Битоля,
И си ѭ однесе во своя-та кукя;
И той си затвори баджи и мѫзгалки;
И той си ѭ дѫржа токму три години.
Тая му стигнала едно мѫшко дете.
И ми канилъ кум-отъ, да го кѫрститъ дете.
И тогай му рече Гюргя Самовила:
„Отвори си Димо баджи и мѫзгалки,
Сега Димо нигде веке не побегвамъ,
Защо я си имамъ то’а мѫшко дете.”
И сѣ измами Димо и си отвори.
Двашъ ми ѥ трепнала, треки пѫтъ летнала,
И си оста’ила то’а мѫшко дете,
И си ѥ отишла отъ ке ѥ та дошла.
|
