Град градила Самовила
Ни на небо, ни на земи,
Туку така под облака;
Што диреѕи ми редеше
’Се јунаци отбирани.
Што парнаци ми редеше
’Се девојки отбирани;
Што пенџери ми редеше
’Се дечина отбирани.
Едно не је дофтасало
То’а што је спроти сонце.
Марко имат машко дете
Машко дете прегалено;
и го зеде машко дете,
Да го кла’ит на прозирци.
Марко е се милно молит:
„Самовило мила сестро!
Тебе ти се милно мољам,
Да ми гледаш машко дете;
То’а ми је прегалено,
Брго вода да му даваш!”
|
Градъ градила Самовила
Ни на небо, ни на земи,
Туку така подъ облака;
Що диредзи ми рѣдеше
’Се юнаци отбирани.
Що парнаци ми рѣдеше
’Се девойки отбирани;
Що пенджери ми рѣдеше
’Се дечина отбирани.
Едно не ѥ дофтасало
То’а що ѥ спроти сѫнце.
Марко иматъ мѫшко дете
Мѫшко дете прегалено;
и го зеде мѫшко дете,
Да го кла’итъ на прозирци.
Марко ѣ сѣ милно молитъ:
„Самовило мила сестро!
Тебѣ ти сѣ милно молямъ,
Да ми гледашъ мѫшко дете;
То’а ми ѥ прегалено,
Бѫрго вода да му давашъ!”
|
