Кинисал ми Јо’ан Попов,
Да ми о’ит на Велигден
На Велигден на орање,
И ми појде до пол-пати,
И излезе Самовила
Самовила Самогорска,
Патишта-та му предстрети:
„Врат’ се, врати Јо’ан Попов,
Не одај ми на Велигден
На Велигден на орање!”
Јо’ан лепо говореше:
„Бегај, бегај Самовило!
Дан’ ти слезам от моја-ва
От моја-ва брза коња,
Дан’ те фатам за твоја-та
За твоја-та руса коса,
Дан’ те врзам брзу коњу
Брзу коњу за опашка,
Дан’ те влечам, како брана.
Се разљути Самовила,
Та отпушти руса коса,
Му сопнала брза коња.
Да му пијет црни очи.
Се наљути Јо’ан Попов,
Тà ја фати Самовила,
Тà ја фати за нејзинаа
За нејзинаа руса коса,
Тà ја врза брзу коњу
Брзу коњу за опашка,
Ја повлече, како брана.
Си ја носи дури дома;
От далеку Мајке викат:
„Ја излези мила Мајко!
от’ ти носам не’естица
Не’естица Самовилска,
Тебе, мајко, отменица,
Татко-е бела променица,
Брату перче исчешлано,
Сестре леса уплетена.”
Е закључи десно крило
Десно крило в шарен ковчег.
И седела три години,
Постигнала машко дете,
И канила чесна кума;
Е крстиле машко дете.
И ни дошла кумашина
Кумашина говореше:
„А не’есто Самовило!
Малу ’оро да поиграш.
Малу ’оро Самовилско!”
Самовила говореше:
„Ајви вије чесни куми!
Нек’ ми пуштит Јо’ан Попов
Нек’ ми пуштит десно крило,
Така ’оро да поигра.” —
„А не’есто Самовило!
Вера немаш, ке побегниш.”
Самовила говореше:
„А егиди Јо’ан Попов!
Ако те страф дан’ побегна,
Затворите мали врати
Мали врати и големи,
Така ’оро да поигра.”
Затвориле мали врати
Мали врати и големи,
Е откључи десно крило.
Колку ’оро заиграла,
Излетала низ баџа-та,
Свекрва е привикала:
„А не’есто Самовило!
Дете плачит за лељање
За лељање, за цицање.”
Самовила говореше:
„Кога ке ми дете плачит
Дете плачит за цицање,
Да го кла’иш под стре’и-те,
Ке заросам ситна роса,
Ке надојам машко дете.
Кога ке ми дете плачит
Дете плачит за лељање,
Да го кла’иш на кревет-от,
Ке пове’ам тиј’ок ветар,
Ке залељам машко дете.”
Се измами свекрва е;
Кога дете заплачило
Заплачило за лељање,
Си го кладе на кревет-от,
Не повеа тиј’ок ветар,
Тук’ се впушти Самовила,
Си го зеде машко дете.
И се пофали Јо’ану:
„А егиди Јо’ан Попов!
Што ти се тебе чинеше,
От’ ке држиш Самовила
Самовила за љубење!”
|
Кинисалъ ми Јо’анъ Поповъ,
Да ми о’итъ на Велигденъ
На Велигденъ на оранѥ,
И ми пойде до пол-пѫти,
И излезе Самовила
Самовила Самогорска,
Пѫтища-та му предстрети:
„Врат’ сѣ, врати Јо’анъ Поповъ,
Не одай ми на Велигденъ
На Велигденъ на оранѥ!”
Јо’анъ лепо говореше:
„Бегай, бегай Самовило!
Дан’ ти слезамъ отъ моя-ва
Отъ моя-ва бѫрза коня,
Дан’ те фатамъ за твоя-та
За твоя-та руса коса,
Дан’ те вѫрзамъ бѫрзу коню
Бѫрзу коню за опашка,
Дан’ те влечамъ, како брана.
Сѣ разлюти Самовила,
Та отпущи руса коса,
Му сопнала бѫрза коня.
Да му піетъ цѫрни очи.
Сѣ налюти Јо’анъ Поповъ,
Тà ѣ̀ фати Самовила,
Тà ѣ̀ фати за нейдзина
За нейдзина руса коса,
Тà ѣ̀ вѫрза бѫрзу коню
Бѫрзу коню за опашка,
Ѣ̀ повлече, како брана.
Си ѭ носи дури дома;
Отъ далеку Майкѣ викатъ:
„Я̀ излези мила Майко!
от’ ти носамъ не’естица
Не’естица Самовилска,
Тебѣ, майко, отменица,
Татко-ѣ̆ бѣла променица,
Брату перче исчешлано,
Сестрѣ леса уплетена.”
Ѣ заключи десно крило
Десно крило въ шаренъ ковчегъ.
И седела три години,
Постигнала мѫшко дете,
И канила чесна кума;
Ѣ кѫрстиле мѫшко дете.
И ни дошла кумашина
Кумашина говореше:
„А не’есто Самовило!
Малу ’оро да поиграшъ.
Малу ’оро Самовилско!”
Самовила говореше:
„Айви віе чесни куми!
Нек’ ми пущитъ Јо’анъ Поповъ
Нек’ ми пущитъ десно крило,
Така ’оро да поигра.” —
„А не’есто Самовило!
Бѣра немашъ, ке побегнишъ.”
Самовила говореше:
„А егиди Јо’анъ Поповъ!
Ако те страфъ дан’ побегна,
Затворите мали врати
Мали врати и големи,
Така ’оро да поигра.”
Затвориле мали врати
Мали врати и големи,
Ѣ отключи десно крило.
Колку ’оро заиграла,
Излетала низъ баджа-та,
Свекѫрва ѣ привикала:
„А не’есмо Самовило!
Дете плачить за лелянѥ
За лелянѥ, за цицанѥ.”
Самовила говореше:
„Кога ке ми дете плачитъ
Дете плачитъ за цицанѥ,
Да го кла’ишъ подъ стре’и-те,
Ке заросамъ ситна роса,
Ке надоямъ мѫшко дете.
Кога ке ми дете плачитъ
Дете плачитъ за лелянѥ,
Да го кла’ишъ на кревет-отъ,
Ке пове’амъ ті’окъ ветаръ,
Ке залелямъ мѫшко дете.”
Сѣ измами свекѫрва ѣ;
Кога дете заплачило
Заплачило за лелянѥ,
Си го кладе на кревет-отъ,
Не повеа ті’окъ ветаръ,
Тук’ сѣ впущи Самовила,
Си го зеде мѫшко дете.
И сѣ пофали Јо’ану:
„А егиди Јо’анъ Поповъ!
Що ти сѣ тебѣ чинеше,
От’ ке дѫржишъ Самовила
Самовила за любенѥ!”
|
