Зборник на Миладиновци/ Рада Влахиња

Рада Влахиња

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Хубаво Радо Влахињо,
През село идат Татаре,
Всичкото село излезе,
Черни Татаре да гледа,
И бела Рада излезе,
Черни татаре да гледа.
Всичките миром минаха;
Едно проклето Татарче
А то си миром не мина,
Ами си коња разигра,
Та зело Рада Влахиња.
Радина клета мајчица
И тја след Рада идеше,
Теком тече и вика:
„Дештерко Радо хубава!
Кога си идеш, Радо ле,
На Татарскијат вилејат,
Ако ми б'деш болјарка,
И ти ми китка допрати,
Стегната с бела копрена,
Бјало за тебе да носа.
Ако ми б'деш сирота,
А ти ми китка допрати,
С черна коприна увита,
Черно за тебе да носа.”
Кога је тамо отишла
На царевите сарае,
Сам ми је царја посрешна,
Даде и златна јаболка,
Па на Рада си думаше:
„Хубава Радо Влахиња!
Ја прими златна ®болка,
Три п'ти порти удари,
Ако сја порта отвори,
Ти штеш царица да станеш;
Ак' се порта не отвори,
А ти робина штеш станеш.”
Послуша Рада Влахиња,
Пријала златна јаболка,
Десна си р'ка дигнала,
Јаболка небе хврлила,
Портата са отвори.
Сам си сја царот обрадва,
Та прие Рада Влахиња,
На чардаци ја искачи,
Та и столнина хариза;
Станала Рада царица.
Минало сја до три години,
Добила м'шко детенце,
Тогава царју думаше:
„Царју ле, государју ле!
Аз имам стара мајчица,
Кога насам да дода,
А то ми мама зар'ча,
Ако ли клета робиња,
А азе и запрата,
Та жива да ме жале'е;
Ако ли б'да царица,
А азе да и запрата,
Бело, зелено да носи.”
Тогава царја думаше:
„Хубаво Радо Влахињо!
Оти ми не си казала,
Че имаш стара мајчица,
Одавна да с'м изпратил
Мајчица да ти доведа.”
Па прегна златна кочиа,
Качи сја Рада царица
С неино м'шко детенце,
Та у мајка си отишле.