Зборник на Миладиновци/ Никола, Богдан и Ангелина

Никола, Богдан и Ангелина

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Пилци пиштат, пилци гарванови, Дали
са пилци, или човеци?
Ни са пилци, ни човеци,
Ами с' били седумдесет роба,
Поробил ги млад Никола,
И ги запрјал у темни завници.
Ка повикат седумдесет роба,
Та се чуе до сињото небо,
Че н' имале кој да ги отрве
Сичките роби пуснали,
Само Богдана оставили,
Че има булче хубаво,
И става млада кралица.
Кога Богдан викаше,
До небо се чуваше:
„Нема ли нејде некои
Тука на врата да дојде!
Че имам книшка да пиша,
До мојата булка Ангелина.”
Де го зачу сиво г'лапче,
Па на вратата отиде,
Десно си крило подаде.
Богдан на крило написа.
Фркна голапче отиде,
На Богданови равни дворови,
С крилата си трептеше,
Со очи долу гледаше;
Ангелина дворове метеше,
И лична песен пееше.
Паднало писамце от крилце,
Ангелина го погледа.
И на перцето писано –
Богдан је в темни завници. –
Скоро милата заорли,
И на двор си думаше;
„Ние като јадем и пием,
Бато ти в какви е м'ки!
Ја земи скоро брснача,
Руса ми коса обрсни,
Ја шта самичка да ида,
Млад Богдан ја да пусна,”
Девер и коса обрсна;
К'дар и перчан остави,
Д'лга си коса уплети,
На кончи ситни подврски;
Като си конче престегна,
Рошав си кожух наметна,
Јунашки калпак наложи,
Като с' на конче покачи,
Младо деверче питаше:
„Мјазам на царски делија?”
„Не мјазаш на царски делија,
Но на булка Ангелина.”
Та ка се Арапски уз'би,
Обрна очи в белина,
Обрна уста к'м небо,
Тога и девер думаше:
„Сега си като делија.”
А тја на конче извика,
М'гли, прахове подигна.
Като е виде делија,
Черноморската Војвода
От чардака си извика:
„Скоро вратите закључете
Eто че иде делија,
На коњ подкови ште иска,
До триста маџар ж'лтици.”
Та си на врата отиде,
Като вратата поритна,
На сред двора зафрли,
Та си од конче думаше,
И војвода си питаше:
„Чул ли си, разбрал си,
Минка си рожба родила,
Родила и продумала,
По света роби пуснаха,
Ами ти роби што држиш?”
Тога от конче посегна,
Че му окото извади.
Војвода јасно извика;
„Тичајте, роби пуснете,
Че ми окото извади,
И на другото посјага.”
Како робите пуснаха,
Ангела ги на ред гледаше;
Като Богдан премина,
Тја го с кончето одели,
С златен го топуз биеше,
И полека го слагаше,
Та на Богдана думаше:
„Врви Богдане ступане.”
Два к'далака минали,
И двата на кон седели.