Што белеи, што лелеи
На врх бела Белашица?
Дали ми сѐ соспи снеги,
Ели сет бели лебеде? —
Не сет бели соспи снеги,
Не сет беде лебеде;
Тук’ је бил еден бел чадир,
Под чадир-о млади Стојан,
Млади Стојан болен лежи,
На сестра му говореше:
„Мори сестро бела Јано!
Појди, Јано, ми донеси
От бел Дунав студна вода!”
Јана брату говореше:
„Варај брате, млади Стојан!
Јазе пат-а не си знајам,
Да си појдам на бел Дунав,
И да појдам, и да дојдам.”
Стојан веле и говоре:
„Мори сестро, жална Јано!
Пресечи си мадо прсте,
Да протечат црни крви,
Ка ке врвиш низ гора-та,
Бележувај дрво камен;
Ка ке по’иш на бел Дунав,
Да налеиш студна вода,
И пак назад да се врниш;
По беленки пат ке најдиш.”
Јана брата послушала,
Пресекла е мало прсте,
Кинисала низ гора-та,
Дрво камен бележила,
На бел Дунав отидела,
Студна вода налеала,
И пак назад се врнала.
Нели Јано, жална Јано!
Нел зароси ситна роса,
Тà си изми белешки-те
Белешки-те црни крви,
Што бележи дрво камен.
Нели Јана, жална Јана,
Нели пат-а си забрка,
Тà заскита низ гора-та.
Три дни ходи, три дни шета,
Никак дира не се најде,
Да си појди при брата си
При брата си болен Стојан.
Тогај Јана, жална Јана
Жално бога помолила:
„Варај боже, мили боже!
Чин’ ме, боже, малко пиле,
Сино пиле кукавица,
Да си летам по буки-те,
Да си бркам моја брата,
Моја брата болен Стојан!”
И господ ин ја послуша,
Тà ја чини сино пиле,
Сино пиле кукавица,
Што си кукат и денеска.
|
Що бѣлеи, що лелеи
На вѫрхъ бѣла Бѣлашица?
Дали ми сѐ соспи снеги,
Ели сетъ бѣли лебеде? —
Не сетъ бѣли соспи снеги,
Не сетъ бѣде лебеде;
Тук’ ѥ билъ еденъ бѣлъ чадиръ,
Подъ чадир-о млади Стоянъ,
Млади Стоянъ боленъ лежи,
На сестра му говореше:
„Мори сестро бѣла Яно!
Пойди, Яно, ми донеси
Отъ бѣлъ Дунавъ студна вода!”
Яна брату говореше:
„Варай брате, млади Стоянъ!
Язе пѫт-а не си знаямъ,
Да си пойдамъ на бѣлъ Дунавъ,
И да пойдамъ, и да дойдамъ.”
Стоянъ веле и говоре:
„Мори сестро, жална Яно!
Пресечи си мадо пѫрсте,
Да протечатъ цѫрни кѫрви,
Ка ке вѫрвишъ низъ гора-та,
Бележувай дѫрво каменъ;
Ка ке по’ишъ на бѣлъ Дунавъ,
Да налеишъ студна вода,
И пакь назадъ да сѣ вѫрнишъ;
По бѣленки пѫтъ ке найдишъ.”
Яна брата послушала,
Пресекла ѣ мало пѫрсте,
Кинисала низъ гора-та,
Дѫрво каменъ бележила,
На бѣлъ Дунавъ отидела,
Студна вода налеала,
И пак назадъ сѣ вѫрнала.
Нели Яно, жална Яно!
Нелъ зароси ситна роса,
Тà си изми бѣлешки-те
Белешки-те цѫрни кѫрви,
Що бележи дѫрво каменъ.
Нели Яна, жална Яна,
Нели пѫт-а си забѫрка,
Тà заскита низъ гора-та.
Три дни ходи, три дни шета,
Никакъ дира не сѣ найде,
Да си пойди при брата си
При брата си боленъ Стоянъ.
Тогай Яна, жална Яна
Жално бога помолила:
„Варай боже, мили боже!
Чин’ ме, боже, малко пиле,
Сино пиле кукавица,
Да си летамъ по буки-те,
Да си бѫркамъ моя брата,
Моя брата боленъ Стоянъ!”
И господъ ин ѭ послуша,
Тà ѭ чини сино пиле,
Сино пиле кукавица,
Що си кукатъ и денеска.
|
