1 Јов ја продолжи својата беседа и рече:
2 „О да можам да ги проживеам минатите месеци, оние денови кога Бог бдееше над мене.
3 Кога Неговиот светилник светеше над мојата глава, а Неговата светлина ме водеше низ темнината,
4 како во годините на мојата зрелост, кога Божјата добрина беше над мојот дом.
5 Кога Сèдржителот уште беше со мене и моите деца ме опкружуваа,
6 кога моите нозе ги миев во млеко, а мојот камен излеваше потоци масло!
7 Кога излегував над градската врата и ја поставував својата столица на раскрсницата,
8 откако ќе ме видеа, младите се криеја; старците откако ќе станеа, стоеја,
9 првенците го прекратуваа разговорот и ја ставаа раката на својата уста.
10 Гласот на началниците стивнуваше сосем, јазикот им се залепуваше за непцето.
11 Секој што ме слушаше, ме наречуваше блажен, ме фалеше окото, што ќе ме видеше.
12 Зашто, го избавував бедниот кога викаше и сиракот оставен без помош.
13 Благословот на изгубените беше врз мене, јас му ја враќав веселбата на срцето на вдовицата.
14 Се облекував во правдата како со облека, беспристрасноста ми беше наметка и венец.
15 Бев очи на слепиот и бев нозе на хромиот.
16 Татко на бедните, застапник на странците.
17 Го разгледував внимателно делото на непознатиот, му ги кршев челустите на беззаконикот, го истргував пленот од неговите заби.
18 Велев: „Ќе издивнам во своето гнездо, како палма, проживувајќи безбројни денови.”
19 Моите корења се простираат до водата, росата почива на моите гранки.
20 Мојата слава ќе се подмладува секогаш, и лакот ќе се обновува во мојата рака.
21 Слушаа желно што ќе им кажам, и молчеа за да чујат совет од мене.
22 Ништо не додаваа на моите зборови, и моите беседи капеа како дожд врз нив.
23 Тие копнееја по мене како по дожд, отвораа уста како за летен пороен дожд.
24 Мојата насмевка им беше охрабрување; внимаваа на ведроста на моето лице.
25 Јас им ги избирав патиштата, јас ги предводував како поглавар, како цар кога е среде своите чети, како оној кој ги теши јадосаните.
