Христо Ботев/ Хаџи Димитар

Жив е тој жив е! На Балкан лежи,
Потонат в крви, болка го свила,
Длабока рана на гради тежи,
Јунак сред младост и машка сила.

На една страна зафрлил пушка,
На друга сабја на два дела,
Темнеат очи, глава се лула,
И усни колнат вселена цела!

Лежи тој јунак, под сводот волен
Запрено сонце срдито пече,
Жетварка пее некаде в поле,
А крвта уште посилно тече.

Жетва е сега... Робинки, вие
Таговно пејте! Греј и ти, сонце,
Во ропска земја! Мрак ќе го скрие
И овој јунак ...Но молкни, срце!

Тој којшто в борба за слобода падне
Нема да умре: жалби му леат
Земја и небо, природа, зверој
Пеачи песни за него пеат!

Орлица дење сенка му прави,
Раната кротко волк му ја лиже,
Над него сокол крилја ќе стави,
За овој јунак, брат да се грижи!

Настане вечер – месецот грејне,
И звезди небесен сее,
Зашуми гора, ветерот вејне –
Ајдучка песна Балканот пее!

И самовилите в облека бела,
Прекрасни, чудни песни му редат,
И тивко газат зелена трева
Крај овој јунак тие да седат.

Една на рана билки му става,
Друга го прска со вода ладна,
Трета во усни целив му дава,
А тој ја гледа-милна и страдна.

„ Кажи ми сестро кај е Караџата?
Дружина верна кај мине често?
Кажи, па земи ја мојата душа,
Сакам да умрам на ова место.“

Гушнати тие дур тој им збори
По духот негов летаат скришно,
Летаат, пеат дури до зори,
Го бараат сегде под небо вишно.

Осамна веќе! И Балкан стана,
Јунакот лежи, крвта му тече,
Волк му ја лиже лутата рана,
А сонце силно пече ли – пече!“