Триесет и девет минаја

Триесет и девет минаја
од Мите Богоевски

Триесет и девет минаја

Триесет и девет минаја
Минаја триесет и девет,
И четириесета навлезе,
Од ко се дигна на нозе,
Целата Македонија,
Од кога народ поробен,
Стана да кршат окови.
Триесетидевет години,
Години како векови,
Нито се крвта исуше,
Турена по планините,
Нито секнаја солзите,
Солзите на робините.
Триесетидевет години,
Триесетидевет камења,
Секои од кого потежок,
Секои од кого постуден.
Триесетидевет темници,
Која од која погрозна.
Триесетидевет години,
Обеле коса на глава.
На стари еден војвода,
На Илинденски комита,
Лоша го старост наведе,
Црни го мисли испиле.
Лута го тага изела,
За таа пуста слобода.
Но, што му очи светнаја,
Што му се лице разведри?
Кога си виде внуците,
Во нова рува комитска,
Со танка пушка на рака,
Со срце машко во гради,
Силна го надеж утеши.
Радост го в старост окрепи,
Срце на младост затупка.
Осуна славен Илинден,
Во светла, бела промена,
Над славно село Смилево.
Во горда Бигла планина,
Триесетидевет години,
минаа како векови.
Деветстотретата остана,
Само во света промена.
Ропство се тешко надвило,
Не дават душман слобода,
Не можит глава да кренит,
Народ потеглил окови,
Султанот сојде нов дојде.
Излегоа нови спахии,
Стегнаа нови синџири,
Ко пелин стана нов живот,
Силно се Бигла затресе,
Запееја горје, планини.
В земја се кријат кодоши,
Ново ни сонце огреа.
Храбро се чета зададе,
Од славна Бигла планина,
И слезе славно Смилево,
Народ да крева во борба.
Се млади како фидани,
Се силни како арслани,
Срце за страв им незнаји,
Една ји мисла поведе,
Слегоја, в село влегоја.
Се собра цело Смилево,
Да слуша думи пламени,
За нови светли славни дни,
Радост им срце исполни,
Душа им пламна за борба.
Дамјан се исправи пред ними.
В очи им искрит слобода.