Очи

„Очи“ од Ацо Шопов

Три дена на раце те носевме збрана,

со тага и болка на погледот срцен,

и секоја капка на твојата рана

ко крвава жар ни капеше в срце.

Другарите беа и морни и гладни

со згорени грла и свиени плеќи

со тап бол се впија во очите ладни

и жалеа оти не ќе пламнат веќе.

Но јас знаев оти пак ке вивнат в жарој

и борците под нив ќе цветат и раснат,

в студените утра ќе греат ко сонце

и никога нема да стијнат и згаснат.

Последната вечер в планинското село,

кај борците беа со дрипава дреа,

со пликови жешки на стапал тешки,

и смрштени чела - згасени, мразни

ко нивните пушки укочени, празни,

и нечујно, глуво, ко здушена реја

се точеше шепот од уво до уво:

"Утре, друже, в зори, страшен бој не чека,

а ние сме малку, - сал неколку души..."

И кога ко игла ти прободе уши -

ти растресе снага и размолска тага,

со лунјени очи широки и волни

ги расече в ноќта здивените молнји!

Ко тогај, ко тогај, о другарко, помниш -

в смрзнатата вечер на пролетта рана,

кај нашата младост и првата радост

ја косеше луто куршумната слана,

а ти чело збрчка, ко тигрица рипна

и летна во ноќта крвава и црна, -

со своите очи што ригаа пламен

ги растопи чашкум челичните зрна...

И после! И после - в последната вечер...

јас нејќам да мислам што потаму стана,

прошталниот шепот ти замрзна в усни,

ти гореа очи под веѓите густи!

Со нивниот пламен и со клетва света,

на заседа тргнав сред мојата чета.

А утринта кога зрив чела ни спраши

ти не беше веќе в редовите наши,

но скипеа борци со одмазда жолчна,

и видов! о видов - кога бојот почна

развихреа сите со твојата сила -

ко елени брзи и лесни ко птица.

А твоите очи се искреа гневно

во нивните потни, распалени лица...

Три дена на раце те носевме збрана,

со тага и болка во погледот срчен,

и секоја капка од твојата рана

ко крвава жар ни капеше в срце.