— Зошто, синко, така траеш,
зошто бујна глава веднееш,
зошто машко срце стегаш
и сред пламен — младост чмаеш?
Треска ли те силна тресе,
тешка ли ти куќа тежи,
прва ли те изгор рани,
слана ли ти младос слани?
„Ни ми, мајко куќа, тежи,
ни ме прва изгор рани,
ни ми слана младос слани,
туку силна жалба жалам;
Ете веке цела вечнос,
како, мајко, болна лежиш,
никој ф'куки не ни стапил,
нити пусто некој прашал;
Дал си мајко род немаме,
ели спомен лош не дели,
та не можат да ни дојдат,
ели гајрет да ни пратат“.
— Дејди мое мило чедо,
не ме прашај — гре ме вие,
род се има, род се знае,
кога ф'куки пукот врие.
Ами сега страшна болес,
пуста беднос над нас тежи,
кој ке сака да ни дојде,
кој ке сака да не види?
