„Копнеж и кошмар“

од Ацо Караманов
поезија

По жолтиот ѕид
на мојата мала соба
играат сенки
темјанужни
и
зелена светлина
одлетува
во аглите
со копнеж
и
кошмар
опкружени.
Пејзажи пластични
горат надвор од собава
во езероно шаренолико
од разни цутови
и
шуми надвор духот
на веќе будниот ден,
вдахнувајќи им надеж
на
безнадежните.
Моите мисли поцрнуваат
како
ноќни облаци
и
тревожно виснат
над
бодрава душа,
оросувајќи ми го челото
се спојуваат во далги,
плискајќи се
по дното
на
мојава душа
на
моево срце.
А таму само
копнеж
и
кошмар
танцуваат!

Таму, пак, само
тага владее
и
лелеци го кинат
срцево мразно.
Мир.
Тишина.
Утрото мазно
видикот го обгрнува.

Покој.
Само празнина морничава,
како
      волк
             граблив,
како
       хиена
               кобница,
молчи
и
ја пие крвта
на
душата
        бледа.
Копнеж.
Копнеж сеоддаен.
И
Кошмар.
Молчам
и
гледам
во
окното
          полускршено
                      како
          есента се клешти
Немам никакви сили вешти –
                         самата –
                              есента се клешти...
              Празнина.
Копнеж.
               Кошмар.
Копнеж
и кошмар
        танцуваат,
               викаат,
                     пеат...

Мир...
     Тишина...
           Покој...

Утрото
          мразно
                 го обгрнува видикот.

Јас
          сум
                    смртен:
- Копнеж
     сеоддаен!
            И
      кошмар!
Барам
    блаженство
            и
наслада
            во
збракава
       на
               животот...
        Живеам
                   како
                         лилјак
                               во
                        бесплодново
                      талкање
                  Нема
                за
               мене
        ништо
        на
    овој
свет:
                       Јас
                      излишен
                    сум.
                 Едно збогум!
    Едно догледање засекогаш!...
                  ... Минути
                          минат...
                 ... Стотици
                           часови
                              ојдоа
                                  во
                                    неврат:
во
        вечноста...
                   Деновите минат:
                                     излишни
                                   дни
                                  минат
                                небаре
                              гаврани
                             црни,
                            небаре
                    камења
                 тешки,
              црни
           минат
     одлетуваат,
          гракаат;
             небаре
                 ројаци,
                     небаре
                             пена
                                     на
                                          лудо
                                                  и
                                                     бесно
                                                              море,
                                                          морето
                                                                   на
                                                                        животот,
                                                           небаре
                                                                  одломки
                                                                                 од
                                                                               лелеци,
                                                                            воздишки,
                                                                          лаги,
                                                                        фантазии,
                                                                     одат тие
                                                                              во
                                                                          реката
                                                                                   Харон,
                                                                                        во
                                                                                   Ништото...
Чучулигите
               на
                  душава
                     се
                        престорени
                           во
                              крастави
                                 жаби.
                       А јас?
                               - И
                                    јас
                                       сум
                                    крастава
                                                жаба!
                                     Не!
                                        - Јас сум
                                                 комарец!
По жолтиот ѕид
на мојата мала соба
играат
           сенки
               темјанужни
                         и
             зелена
       светлина
             одлетува
                        во
              аглите
                         со
              копнеж
                         и
              кошмар
                         опкружени!

Поврзано

Извор