„Стојанко, млада змеице!“
Стојанка змеј љубила,
Љубила го три годин';
Никој Стојанка не позна,
Дека је змеја љубила.
Настана лето четфрто,
Снаи са а' упазили,
та на свекрва говора:
„Мале сфекрво, сфекрво!
Какфа је наша сестрица!
Кога ни беше маненка,
Колку ни беше убава;
А сега је пребледела,
Пребледела, преж’лтела,
Като дуња презреала;
А неранџа прекапала;
Като риба отровена,
На сух лесок исфрлена;
Лебо меси, не јаде го;
Вода носи, не пие ја,
Като кога си зме' љуби?“
Стојанќе маќа говори:
„Штерко Стојанко, Стојанко!
Кога ми беше маненка,
Колку ми беше убава?!
Бела црвена у лице,
Като петрофка јабука;
А сега си пребледела,
Пребледела, преж’лтела,
Като дуња презреала,
А неранџа прекапала;
Като риба отровена,
На сух песок исфрлена.“
Стојанка се уплашила,
Уплашила, застрашила;
Ништо на маќа не рече.
Кога дојде змеј горјанин,
Стојанка на змеј говори:
„Змеју ле, горјанине ле!
Научи ме, нареди ме,
Каде сега че да идем? -
Снаи са ме упазили,
Па' на маќа потказали!
Мене си маќа прашуе;
И ја незнам што да кажем!“
Змеј на Стојанка говори:
„Стојанко, млада змеице!
Ти ми се не бој, Стојанко!
Ја лесно че те научим,
Што да чиниш, каде д'идеш;
Ти си се справи, Стојанко;
Ја че си ојдем, Стојанко,
На моите равни двори:
Та че каним, Стојанко,
Педесе' и пет змеове,
Ше'есе“ и шес' змеици,
Та че дојдем довечера,
Та че те водим, Стојанко.
Па' слушај мене, Стојанко,
Слушај шо че те учим:
Кога дојдем довечера,
Кога дојдем, да те водим,
Сос оѓин че те обљаем;
Ти немој да се уплашиш!“
Па' си ојде змеј горјанин.
Та је наканил, наканил
Педесе' и пет змеове,
Ше'есе' и шес' змеици;
Та си ојде Стојанќини,
Стојанќини равни двори.
И Стојанка се справила.
Сос оѓин са ја обљали;
Стојанка се не уплаши.
Па одведоа Стојанка.
Ојде си змеј горјанин
На негови равни двори.
