Зборник на Миладиновци/ 257 песна

257 песна

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

„Стојане, сино на мајка!
Сакам нешто да те питам,
Сакам право да ми кажиш,
Даљ ти је мила невеста,
Даљ ти је, сино, во срце?
Стојан и веле говоре;
Варај мале, стара мале!
Тебе л'жа не требува,
Мошне је мила невеста,
И мошне ми је во срце;
Даљ дека је оште млада
Оште млада от недеља,
Ељ дека је от богата к'шта,
Ељ дека је от голем род.
Ељ, дек' је от многу брака.”
Веле неговата мајка:
„Лељ ти је мила невеста,
Лељ ти толку в срце влегла,
Јас ке се, сину, отрујам.”
Тогај веле млада Стојан:
„Варај мале, стара мале!
Зошто ке се ти отруеш,
Д' отрујам моја невеста;
Невеста се пак наожде,
А мајка не се наожде.”
Тогај мајка се рашенила,
Си купи љута отрова,
Та си дојде, та си отру
Си отру млада невеста;
Как идаде отрувачка,
Вода истури, стомни скрши.
Се провикна невестата:
„Стојан, моја прва љубов!
Што скоро на мен' се насити;
От бога да најде мајка ти,
Што ми даде љута отрова;
Скоро вода, или вино!”
Ми се спуигги млада Стојан,
Стомна барат, стомна немат,
Вода барат, вода немат,
Вино брка, не се најде.
Се спушти от новата чешма,
Си свали капа от глава,
Си наполни студна вода;
Дури да си дојде дома,
Нељ умрела невестата.
Ка си виде млада Стојан,
Та си јузе остро ноже,
Та си удри в клето срце;
На местото душа дало,
Еднош само проговори:
„От бога, мале, да најдеш!
Находи се, нашири се,
Кат' без снаха и без сина;
Ка ке плаче нејна мајка,
Ка ке плаче за невесга,
И ти да плачиш за сина.”