Стојна ми зме’а љубила,
Љубила што го љубила
За двана’есет години;
Никој ја Стојна не узна,
Дури се сама казала:
„Мајко-ле мила мајколе!
Излези надвор, да видиш,
Да видиш чудо големо, *
Стојна ми зме’а љубила
За двана’ест години,
Никој ме, мајко, не узна.”
Дури излезе мајка е,
Тука си Стојна не најде;
Шарен је гајтан догледа
Меѓу две темни облака
На ’си-не куки ведрина
А на наша-ва облачно ...
Малу што ми ја догледа
Меѓу две темни облаци,
Шарен е гајтан ѕунеше.
Пак Стојна ми се поврати:
„Мајко-ле, мила мајко-ле!
Ти сега да ме не чекаш, —
Туку да чекаш в година,
Со русо момче пред мене
Со машко дете на рце.”
Кога ми дојде вгодина
Со русо момче пред неа,
Со машко дете на рце;
Перче-то му се вееше
На широки-те рамена.
|
Стойна ми зме’а любила,
Любила що го любила
За двана’есетъ години;
Никой ѭ Стойна не узна,
Дури сѣ сама казала:
„Майко-ле мила майколе!
Излези надворъ, да видишъ,
Да видишъ чудо големо, *
Стойна ми зме’а любила
За двана’естъ години,
Никой ме, майко, не узна.”
Дури излезе майка ѣ,
Тука си Стойна не найде;
Шаренъ ѥ гайтанъ догледа
Мегю две темни облака
На ’си-не куки ведрина
А на наша-ва облачно ...
Малу що ми ѭ догледа
Мегю две темни облаци,
Шаренъ ѣ гайтанъ дзунеше.
Пакъ Стойна ми сѣ поврати:
„Майко-ле, мила майко-ле!
Ти сега да ме не чекашъ, —
Туку да чекашъ въ година,
Со русо момче предъ мене
Со мѫшко дете на рѫце.”
Кога ми дойде вгодина
Со русо момче предъ неа,
Со мѫшко дете на рѫце;
Перче-то му сѣ вееше
На широки-те рамена.
|
