Зборник на Миладиновци/ Стојан и Димана (2)

Стојан и Димана

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Отвори Стојан на доле
На доле на зимовиште.
Се го роднини пратиха,
Мајчина рода, баштина,
Кметове с вино червено,
Кметици с бели кравае,
Невести с'с р'кавици,
Момите с китки шарени.
Стојан роднина не гледа,
Ни китки, ни р'кавици,
Нито по бели кравае,
Ами си коња разигра.
По крај Димина градина.
Димка в градина седеше,
На шарен герѓов шиеше,
И лепа песен си пееше.
Стоја през плета надникна,
Та му ножове паднаха
В Димкина мала градина.
Вов алената латина.
Стојан Димани говори;
„Либе ле Димко, Димано!
Стани ми подај ножове
Из твојта мала градина!”
Станала Димка, Димана,
Ножове да му подаде,
Не подала му ножове
Н' набра цвеке сјакакво,
Та уви китка шарена,
Смилова и латинова,
Та ја Стојану подаде:
„На ти, Стоене, таз китка,
Дене ја турјај вов пазва,
Ноште ја турјај воз глава,
Да знаеш, маре Стоене,
Азе шта да сја погода,
Кога китката повехне.”
Стоја и тихом говори:
„Либе ле Димко, Димано!
Чакај ма, либе ле Димко,
Чакај ма, либе, до пролет,
До де си дода от доле
От доле, от зимовиште,
Та с тебе да сја земеме.”
А Димана му говори:
„Маре Стоене, Стоене!
Чакала бих та до пролет,
До де си додеш от доле,
От доле, от зимовиште,
Та с тебе да са земеме.”
Стојан Димани говори:
„Либе ле Димко, Димано!
Стори си дума гољама,
Че ми та либи огњан змеј,
С момина хоро не ходи,
С млади невести на вода.”
Послуша Димка, Димана,
С моми на хоро не ходи,
С млади невести на вода
Та го чекала до пролет,
До де си дојде млад Стојан.
Стоја мајци си говори;
„Мамо ле, моја мајчице!
Хајде ма, мамо, погоди,
Искај ми Димка, Димана,
Погоди, мамо, ожени!”
А мајчица му говори:
„Синко Стоене, Стоене!
Тја не е, синко, за назе,
Че си ја либи огњан змеј.”
Стојан и тихом говори:
„Иди, ја искај, мамо ле,
Искај ми ја, да ја дадат,
Сами с'м азе огњан змеј.”
Иска ја, дадоха му ја.