Зборник на Миладиновци/ Стојан болен (2)
| Стојан болен | Стојан болен од Браќа Миладиновци |
Гино и Стојан |
| на современ македонски правопис |
Разболел се е млад Стојан,
Та лежи девет години,
Изгноил девет постели,
И девет меки возглаве.
Мајќа Стојану говори:
„Синко Стоене, Стоене!
Като ми лежиш толкова,
Ни умираш, ни оздраваш,
Да ми не б'деш греховен?”
„Мамо ле, моја мајчице!
Нали ма питаш да кажа.
Кога ја ходих, мамо ле,
По таја гора зелена
Јаганци в јаг'л запалих.
Като гореха, блееха,
Небо сја на две делеше,
Јасни си дзвезди падаха.
Па сја от тамо отвадих,
Та тежка свадба си срештнах.
Та си изгубих кумове,
Кумове, старисватове,
Та си им узех две млада,
И тие млада девере,
Та ги изведох, мамо ле,
Во Taja гоpa зелена,
Дето пилета не пејат,
Дето си човек не ходи,
Та си ги врзах, мамо ле,
Два млада за две младици,
Гледат сја, а не видат сја.
Кога сја назади врнах,
Дето бех невјастата врзал
Бела си лоза порасла.
А дето врзах мом'ка,
Зелена бора порасла,
Та се високо извиле,
Та си врхове с'брале.”
Мајќа Стојану говори:
„Синко Стоене, Стоене,
Нали си това извршил,
Колку си лежал, Стоене,
Оште толкова да лежиш,
Та мама ште тја погледа.”