Зборник на Миладиновци/ Стајко и Војвода

Стајко и Војвода

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Рано е слана паднала,
Порано преди Крстовден,
Послани млади јунаци,
Ce co зелени бајраци.
Восрдиле cјa јунаци
Как штат да минат, да минат
През Coлун града гољама,
Ta никои да ги не сети
He сети и не усети.
Стајко Војвода думаше:
Страине, страшна делио!
Ja 'си ни на рет прегледај,
Кому је женско лицето,
A пa м'шко му срцето,
Heгo невеста да сторим,
Да ванем коне с кириа
Да натоварим два коња
Момини м'жки дарове,
Ленени и копринени,
Ta пa тогава да минем,
Ta никој да ни не сети,
He сети и не усети.”
Послушал бе го млад Страин,
Ta cи ги на рет погледа,
Стајку бе женско лицето
A па м'шко му срцето,
Heгo невјаста сториле.
Хванале коња с кирија,
Натовариле два кања
Момини м'шки дарове,
Ленени и копринени.
Ta пa тогава минале
През Солун града гољама;
Ta никој не бе ги сетил
He ceтил и не усетил.
Тамам на краја излезле,
Оздоле иде Циганче
Циганче с черно Катунче,
Позна и Стајко Вој вода,
Страин е младо деверче,
Ta cja затече Циганче,
В'в пашовите чардаци,
Ta cи на паша думаше:
„Пашо ле, Солонџио-ле!
Ти седиш, пашо, ти седиш
Ha високите чардаци,
И на шарени душеци,
И трсиш Стајко Војвода;
Стајко Војвода минува
През Солун града гољама,
Сторил сја млада невјаста,
Млад Страин младо деверче.
Па на гавазе говори:
„Гавазе, млади гавазе!
Ja си течете, гавазе,
Назад невјаста врнете,
Веднажд да ми с' поклони,
И р'ка да ми цалува,
И ја шта да и арижа
Што ми са в џеба намери.”
Тога с' текле гавазе,
Ta на девере думаха:
„Девере, млади девере!
Назад невјаста врнете,
Че си ja вика пашата,
Веднажд да му с' поклони
И р'ка да му целува,
И тој ште да и ариже
Што му с' в џеба намери.”
И послушале девере,
Назад невјаста врнале,
Штом до портите отишле,
A невјаста им думаше:
„Дружина вјарна, зговорна!
Кога си в порти влезиме,
Назад се обраштајте,
Ако с' порти затворат,
Ален ми магдан дигнете,
Узун кал'чка подајте,
Ta пa ce ниско слагајте,
Ta ми се поразгледајте,
Какво с' клања невјаста.”
И клањала се невјаста,
Триста душ млади гавазе.
Па с' воскачи невјаста,
Ha високите чардаци,
Пa cи на паша думаше:
„Пашо ле, Солунџио ле!
Ти седиш, пашо, ти седиш
Ha високите чордаци,
Ha шарените душеци,
И трсиш Стајко Војвода;
Ја си ми подај главица,
Да не крвава душеци.”
A паша си мy думаше:
„Не деј ми зима главица,
Aз да ти, Стајко, арижа
Арема сос ан'мите.”
A Стајко си му думаше:
„Азе ти не шта, пашо ле
Арема сос ан'мите
Нали ти иска, пашо ле,
Твојата pyca главица.”
Па си самичек посегна,
Пашу Пашу главата отрјаза,
Пa ja намаза с'с катран
И налепи јa с'с памук,
Пa cи ja на кол поби,
Ta ja потпали млад Стајко;
Ta му светила, светила
До три дни и до три ношти;
A тој си пиe и једе
C негова вјарна дружина.