Зборник на Миладиновци/ Сирота Јана

Сирота Јана

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Прошетала ми сирота Јана,
Прошетала ми крај црно море,
Што ми ја нашла мраморна плоча.
Иси сопаса от бело срце
От бело срце свилени појас,
И си опаса мраморна плоча,
Ми ја носила девет месеци,
Ми ја изваи от бело срце,
И си ја пови с кумаш пелена
С кумаш пелена, со срмен појас,
И си месила бела погача,
И си канила кумот и потот,
Да ми го крстет м'шконо дете.
Како и канит, така дојдое;
Го однесое м'шконо дете,
М'шконо дете во лепа црква;
И го отвивјет м'шконо дете,
За да му клает на дете име.
Кога да видет чудо големо!
Повиена је мраморна плоча;
Си ја вратие плочата назот.
Тога им велит сирота Јана:
„Егиди куме, куме и попе!
Како на дете име кладофте?” –
„Егиди Јано, сирота Јано!
Аљ се крштаат мраморна плоча?”
И си ја зеде сирота Јана
И си ја зеде мраморна плоча,
И си ми седна вo стреде дворје;
Викнала Јана т'ги со глacoj:
„Егиди боже, е' мили боже;
К'де се чуло, и се видело,
Девет месеци мраморна плоча,
Да ми се носит на бело срце,
Како је носив така остана,
Не се чинела м'шконо дете!”
Пљусна да плачигт дури до бога,
Дури се чуло гласот на бога.
Тога си велит вишени господ:
„Егиди вие до два ангела!
Ај да слезите на црна земја;
Али оган земја изгорило?
Али вода земја је понесло?
Али Турци земја је пленее,
Та што је пискот на црна земја?”
Кога слегвее до два ангела,
Кога слегвее на црна земја,
Кога да видет сирота Јана,
К'де седнала на стреде дворје
На стреде дворје на мрамор плоча,
К'де ми пиштит, к'де се т'лчит.
И је велеет до два ангела:
„Егиди Јано, сирота Јано!
А што се буфташ, а што се т'лчиш,
А што се т'лчиш на мрамор плоча?” –
„Егиди мори бож'и ангела!
Как да не вика, как да неплача?
Ево ја носа мраморна плоча
Мраморна плоча на мое срце;
Јас чинеф, оти та ке се сторит
Та ке се сторит м'шконо дете.
За тва се т'лча, за тва се буфта.”
И си станаа до два ангела
И се качиа дури на небо:
„Егиди боже, е' мили боже!
Не ми је оган земја изгори,
Не ми је вода земја понесло,
Не ми је Турци земја пление,
Туку седнала сирота Јана
Сирота Јана во стреде дворје,
Тук си држеше мраморна плоча
На бело срце девет месеци,
И го пуштила во бела црква,
Да го крстеет м'шконо дете.”
Тога им велит боже милечек:
„Егиди вие до два ангела!
Душа дајте на мраморна плоча,
Да ми се сторит, м'шконо дете.”
И ми слегое до два ангела,
И отидое Јанини дворје,
Душа је дад'ве на мрамор плоча,
И го напраје м'шконо дете.
Toга и Јана се зарадвала
Се зарадвала, се насмеала;
„Егиди боже, боже милечек!”
От повтур Јана меси погача,
И ми покани попа и кума.
Је го крстие м'шконо дете
Је го крстие сите богои,
И го донес'ве сироте Јане.
И гоштаала сирота Јана
За три месеци сите богои.
И си седнала во стреде дворје
И си го леља м'шконо дете,
C нoгa гo леља, песма му пеит:
„Нани ми, нани сине богоец!
Ти да му зеиш на краљот краљство,
Ти да му зеиш на царот царство,
Да му седниш краљу на столнина,
Да му седниш цару на царштина!”
Бог је убил таја зло комшиа,
Што обула железни опинци,
Што си зела и железно стапче,
Ми отиде при цара, при краља:
„Егид' честиту цару и краљу!
Што си имат сирота Јана
Што си имат м'шкано дете,
Тва ке ви царвит, тва ке ви краљвит.”
И ми пуштиа до две елчии
До две елчии во рамно дворје,
И ми зедое м'шконо дете.
И си писнала сирота Јана:
„Ох леле боже, ох мили боже!
Си го фарлие в темни зандани.”
И си ми зела сирота Јана,
Си обула железни опинци,
И си ми зеде стапче железно,
За да побарат м'шконо дете.
И та ми појде дури при цара
Дури при цара, дури при краља,
Риџа им чинит, мољба се молит:
„Камо ми мене м'шконо дете!
Дајте ми мене, ја да го држам
Ја да го држам, да го изглеам!
Оту што сакате, тва чинете му.”
Дете ми расти и ми порасти,
И ми се стори најдобар јунак,
И ми се стори цар над цареи,
И ми се стори краљ над кралеи.