Ми станала руса Стана
На утрина на Велигден,
Се промена, се наружи,
Да ми о’ит рано в црков.
Станà мајка покарала:
„Ајти Стано, мила керко!
Не ’одај ми рано в црква;
В црков имат многу ѓаци,
В тебе ке се упулеет,
цркви ке се убореет.”
Се наљути руса Стана,
Тà си зеде бела парта,
Си отиде во градина,
Тà си седна под трандафил.
Колку парта ми отвила,
И е дојде Самовила
Самовила самогорска,
Самогорска прекуморска,
Е се фрли на рамена:
Стани, Стано, да ме дарвишъ
От твое-то бело лице!”
Руса Стана говореше:
„Ајти тебе Самовило,
Ајде мајка да те дарвитъ
От мое-то бело платно!”
„А егиди русо смано!
Да беф брала бело платно,
Би ја гора заградила
За јунаци, за девојки;
Туку стани да ме дарвишъ
За твои-те црни очи!”
„Ајде, ајде Самовило!
Ајде мајка да те дарвитъ
От мое-то бело руво!”
„А егиди руса Стано!
Да беф брала бело руво,
Ке беф дабје изоблекла;
Туку стани да ме дарвишъ
За твое-то бело грло!”
Стана лепо говореше:
Ајде мајка да те дарвитъ
За мои-от ко’ан гердан!”
„А егиди руса Стано!
Да беф брала ко’ан гердан,
Са’та гора кě ја обко’афъ
’Се со злато, и со стребро
За уба’и девојки,
За свршени јунаци.”
Се разљути Самовила,
Е отврти црни очи
Црни очи от глобо’и,
Бели раце от рамена,
Брзи ноѕе от колена. —
„Ето тебе руса Стано!
Как се везит на велигденъ
На велигден на добар ден!”
|
Ми станала руса Стана
На утрина на Велигденъ,
Сѣ промена, сѣ наружи,
Да ми о’итъ рано вь цѫрковъ.
Станà майка покарала:
„Айти Стано, мила керко!
Не ’одай ми рано въ цѫрква;
Въ цѫрковъ иматъ многу гяци,
Въ тебе ке сѣ упулеетъ,
цѫркви ке сѣ убореетъ.”
Сѣ налюти руса Стана,
Тà си зеде бѣла парта,
Си отиде во градина,
Тà си седна подъ трандафилъ.
Колку парта ми отвила,
И ѣ дойде Самовила
Самовила самогорска,
Самогорска прекуморска,
Ѣ се фѫрли на рамена:
Стани, Стано, да ме дарвишъ
Отъ твое-то бѣло лице!”
Руса Стана говореше:
„Айти тебѣ Самовило,
Айде майка да те дарвитъ
Отъ мое-то бѣло платно!”
„А егиди русо смано!
Да бѣфъ брала бѣло платно,
Би ѭ гора заградила
За юнаци, за девойки;
Туку стани да ме дарвишъ
За твои-те цѫрни очи!”
„Айде, айде Самовило!
Айде майка да те дарвитъ
Отъ мое-то бѣло руво!”
„А егиди руса Стано!
Да бѣфъ брала бѣло руво,
Ке бѣфъ дѫбѥ изоблекла;
Туку стани да ме дарвишъ
За твое-то бѣло гѫрло!”
Стана лепо говореше:
Айде майка да те дарвитъ
За мои-отъ ко’анъ герданъ!”
„А егиди руса Стано!
Да бѣфъ брала ко’анъ герданъ,
Сѫ’та гора кě ѭ обко’афъ
’Се со злато, и со стребро
За уба’и девойки,
За свѫршени юнаци.”
Сѣ разлюти Самовила,
Ѣ отвѫрти цѫрни очи
Цѫрни очи отъ глобо’и,
Бѣли рѫце отъ рамена,
Бѫрзи нодзе отъ колена. —
„Ето тебѣ руса Стано!
Какъ сѣ везитъ на велигденъ
На велигденъ на добаръ денъ!”
|
