Зборник на Миладиновци/ Мурчо господарин и Јанкула војвода

Мурчо господарин и Јанкула војвода

од Браќа Миладиновци

на современ македонски правопис

Дељба с' дељат два брата родени,
Единот је Мурчо Гоеподарин,
Помалиот Јанкула Војвода;
Разделиха села и чифлиѕи,
Разделиха поле и планина;
Им остана коња пехливана
И два брата пилци соколови;
Им остана 'рти и з'г'ри,
Свои куки, свој вишни сараи,
Сиво стадо дванаесет хиљади,
Тога вика Јанкула Војвода,
„Брате мој, Мурчо Господаре!
Ти си женет, просто тебе куќа,
Сиво стадо дванаесет хиљада;
Ти си женет, a ja сум си ерген,
Прости мене 'рти и з'г'ри,
Брза коња, два брата сокола,
Коњ да вјахнам, лова да си ловам.”
Тога вика Мурчо Господару:
„Брату мили, Јанкула Војвода!
He сум кукајца в куки да седам,
Јас сум постар, ја ке си приимам,
Ке приимам таткова оружја.”
Мурчо вика своја прва љубов:
„Дај оружје, коња брза коња!”
И љубов My коњот оружила ,
И на бинег коња мy тегнала.
И Мурчо си на коња вјахнало,
Закарало 'рти и з'г'ри,
И два брата пилци соколови,
И на љубов јако нар'чуве:
„Јас ке ходам во гора зелена,
Да прошетам лова да половам;
Жив г' оставам Јанкула Војвода,
Ка ке дојдам, умрен да гo најдам.
Да му правиш господарска манџа,
Да му правиш со љута отрува,
Да гo служиш оно благо вино,
Благо вино со љута отрува.
Ак' ти мене, љубов, не послушаш,
Ha твој рамена глава не ке стое;
Ако мене ти добро послушаш,
Голем дар тебе ке те дарувам.”
И си поиде во гора зелена,
Три дни шетал, три дни Мурчо ловал,
Ништо лова тој не изловал.
Испуштил два брата соколови,
Ги је пуштил вишем пo небото;
Там најдоха едно орло пиле,
Го удриха два брата соколи,
Едно го бие доле под криља,
Друго го бие над криља;
Орле пиле се је натделило,
Cи слезело долу на земјата;
Го носиха на Мурчо господар.
Орле пиле дробни с'лѕи роне,
И на Мурча веле и говоре:
„Ако беше и брат ми сo мене,
Твој пилци не ке приближеха;
Тога Мурчо викало да плаче,
Пиле што је (пиле) нe може без брата,
Ами мене што чудо ме најде!”
И се врати дома да си ходе,
Ha п'т стрете црн'а Арапина,
И на Мурчо вика, се привика:
„К'д' је, Мурчо, брат ти да т' откине?”
Мурчо пусти коња да си бега,
A Арапин с боздогана фрли,
И гo удри no јуначки плешти,
Дури гр'ди My ce испукале,
Црни крви дури си изтекле;
От малу с бегање откинало,
A што беше Мурчовица млада,
Она била хитра ем разумна!
Зготвила је господарски манџи,
Ha мест' отрув медовина клала,
И канила свој девер Јанкула,
Да го гостит с господарски манџи,
И го пуи с блага медовина,
Ha Јанкула право My кажува:
„Мој девер Јанкула Војвода!
Твоја брата од лова ке дојде,
Мен лошо тој нар'чало,
Как' ке дојде живо дан' те најде.
Ти са мољам, Јанкула Војвода,
Да cи легниш, жив мртовец биди.”
Јанкула снаха послушало,
И легнало на вишни сараи.
Мурчовица с платно го покрила,
Над глава му свеки запалила,
Ha глава си црно преврзала,
И коса си она разплетела,
излегла на тешките порти,
Да пречекат Мурчо господарот.
Ето идет Мурчо господарот,
Од јуначки гр'ди крви течат,
И от очи дробни с'лsи роне,
От далеку своја љубов пита,
Дал је живо Јанкула Војвода.
Мурчовица вели и говоре:
„Ја си тебе, добро, почујала,
Ha Јанкула отрува сум дала,
И Јанкула младо си умрело.”
Как си дочу Мурчо господаре,
Мошне горко на него паднало,
Зашто веке не је живо брате,
И от коња оно је слезело,
Co љутина сабја потргнало,
Да исече своја прва љубов.
Тога вика Јанкула Војвода:
„Moи брате, Мурчо господаре!
Сабар чини, уште сум ти живо,”
Как го виде Мурчо господарин,
Co радос се на диван качуве,
C братска љубов брата здравувало,
Ha свој а љубов дар је дарувало.