Посвршил се куси врабец
За девојка подмрежица;
Си покани, си пособра
Сто свато’и сколовранци,
Утица-та старосватец,
Сто скакуљци брзи коњи,
Орлишта-та побратими;
Отидо’а по невеста,
По невеста подмрежица.
Патем нашле нива просо;
Се вратиј’а сколовранци,
Да си коња назобает,
Невеста си оста’иле
Да ја вардет побратими,
Да ја вардет по крај трње.
Долетало диво пиле,
Ја грабнала невеста-та,
Распердуши невеста-та,
Секоĕ трнче и тарбуфче,
Секоĕ грумче и пердуфче.
Кога дојде куси врабец,
Се зачуди црн сиромаф,
Што да чинит, как да чинит.
„Леле, леле ја сиромаф!
Ал не’еста да си жаља,
Али просо да жаљаме?
Арно којни назобафме,
Каде ке ’и однесиме?”
|
Посвѫршилъ сѣ куси врабецъ
За девойка подмрежица;
Си покани, си пособра
Сто свато’и сколовранци,
Утица-та старосватецъ,
Сто скакульци бѫрзи коньи,
Орлища-та побратими;
Отидо’а по невеста,
По невеста подмрежица.
Пѫтемъ нашле нива просо;
Сѣ враті’а сколовранци,
Да си коня назобаетъ,
Невеста си оста’иле
Да ѣ̀ вардѣтъ побратими,
Да ѣ̀ вардѣтъ по край тѫрнѥ.
Долетало диво пиле,
Ѣ̀ грабнала невеста-та,
Распердуши невеста-та,
Секоĕ тѫрнче и тарбуфче,
Секоĕ грумче и пердуфче.
Кога дойде куси врабецъ,
Сѣ зачуди цѫрнъ сиромафъ,
Що да чинитъ, какъ да чинитъ.
„Леле, леле я сиромафъ!
Аль не’еста да си жаля,
Али просо да жаляме?
Арно койни назобафме,
Кѫде ке ’и однесиме?”
|
