Поболила се Јанина мајка,
Што ми лежала девет години,
Ми искинала девет постели,
И ми лежала ми заплакала:
„Оф леле боже, о мили боже!
Как не си имам ушт’ една керка,
Ушт’ една керка, како Јаника,
Тà да ми станит рано на утро,
Да се умијет, да се прекрстит,
Тà да ми појдит на студна вода.
На студна вода на нова чешма,
Да ми донесит студена вода,
Студена вода на полу цвеке;
А ја си пија студена вода,
Студена вода на полу раски.”
И ми ја дочу ’уба’а Јана,
И си станала рано на утро,
И ни се изми и се прекрсти,
И се промена, и се наружи;
Не се промена, како девојка,
Тук се промена, како невеста;
И та си зеде две ведра в рце,
Тà си отиде на студна вода,
На студна вода на нова чешма
Тамо седит Детелин војвода.
Тога ми рече ’уба’а Јана:
„Нацрпете ми студена вода!”
Тога му велет момци зме’о’и
Момци зме’о’и, којни ду’о’и:
„Детелин војвода наш господине!
Тà што ни дошло ’убо’о ѕвере,
То’а ни сакат студена вода.”
Тога им велит Детелин војвода:
„Ак’ је не’еста наполнете е,
Наполнете е, испратете ја,
Ак’ је девојка донесете ја.”
Тога му велет момци зме’о’и
„Не је девојка тук’ је не’еста.”
Е наполниј’е студена вода,
Студена вода на полу цвеке,
Е наполниј’е, ја испратиј’е.
Колку замина ’уба’а Јана,
И се обзрна и прого’ори.
„Егиди море, Детелин војвода!
Ни сум девојка, ни сум не’еста,
Туку ја сум си ’уба’а Јана,
Ти што ме питаш девет години.”
Колку је дочу Детедин војвода,
Што си јавнало брзего коња;
Со коња трчат, не си ја фтасвит,
С јаболко фрљат, не ја досегвит.
Колку си влезе в мајкини порти,
И е викнала на мила мајка:
„Стани ми, стани, а мила мајко!
Јас ти донесоф студена вода,
Студена вода на полу цвеке,
Да си оладиш бело-то грло,
Да ти оздралт бело-то срце.”
Колку се напи Јанина мајка,
Колку се напи студена вода,
À ми се напи, а душа даде.
И ми е дојде сам војвода-та,
Мила-та мајка си ја закопа,
’Уба’а Јана си ја заљуби.
|
Поболила сѣ Янина майка,
Що ми лежала деветъ години,
Ми искинала деветъ постели,
И ми лежала ми заплакала:
„Офъ леле боже, о мили боже!
Какъ не си имамъ ущ’ една керка,
Ущ’ една керка, како Яника,
Тà да ми станитъ рано на утро,
Да сѣ уміетъ, да сѣ прекѫрститъ,
Тà да ми пойдитъ на студна вода.
На студна вода на нова чешма,
Да ми донеситъ студена вода,
Студена вода на полу цвѣке;
А я си піа студена вода,
Студена вода на полу раски.”
И ми ѭ дочу ’уба’а Яна,
И си станала рано на утро,
И ни сѣ изми и сѣ прекѫрсти,
И сѣ промена, и сѣ наружи;
Не сѣ промена, како девойка,
Тукъ сѣ промена, како невеста;
И та си зеде две ведра въ рѫце,
Тà си отиде на студна вода,
На студна вода на нова чешма
Тамо седитъ Детелинъ войвода.
Тога ми рече ’уба’а Яна:
„Нацѫрпете ми студена вода!”
Тога му велѣтъ момци зме’о’и
Момци зме’о’и, койни ду’о’и:
„Детелинъ войвода нашъ господине!
Тà що ни дошло ’убо’о дзвере,
То’а ни сакатъ студена вода.”
Тога имъ велитъ Детелинъ войвода:
„Ак’ ѥ не’еста наполнете ѣ,
Наполнете ѣ, испратете ѭ,
Ак’ ѥ девойка донесете ѭ.”
Тога му велѣтъ момци зме’о’и
„Не ѥ девойка тук’ ѥ не’еста.”
Ѣ наполні’е студена вода,
Студена вода на полу цвѣке,
Ѣ наполні’е, ѭ испраті’е.
Колку замина ’уба’а Яна,
И сѣ обзѫрна и прого’ори.
„Егиди море, Детелинъ войвода!
Ни сумъ девойка, ни сумъ не’еста,
Туку я сумъ си ’уба’а Яна,
Ти що ме питашъ деветъ години.”
Колку ѥ дочу Детединв войвода,
Що си явнало бѫрзего коня;
Со коня тѫрчатъ, не си ѭ фтасвитъ,
Съ яболко фѫрлятъ, не ѭ досегвитъ.
Колку си влезе въ майкини порти,
И ѣ викнала на мила майка:
„Стани ми, стани, а мила майко!
Ясъ ти донесофъ студена вода,
Студена вода на полу цвѣке,
Да си оладишъ бѣло-то гѫрло,
Да ти оздралтъ бѣло-то сѫрце.”
Колку сѣ напи Янина майка,
Колку сѣ напи студена вода,
À ми сѣ напи, а душа даде.
И ми ѣ дойде самъ войвода-та,
Мила-та майка си ѭ закопа,
’Уба’а Яна си ѭ залюби.
|
