Глеј, Смртта сама си крена трон
в туѓ град под маглив небосклон
на Запад далек, мрачен, сам,
кај зло и добро, кај чест и срам
потонале во вечен сон.
До што е дворец, кула, храм,
(сè трошно, гнило е овој град)
поцрнело во темна чад.
И ветрот е ко таласам!
А пак под сводот потемнет
водите таат очај клет.
И ни да капне светол зрак
над градов закопан во мрак;
сал лач на алово од крвје море
пламнее над храм, над дворец
и лета огнен в незапир
по бескрајна и пуста шир -
над Вавилон се метка в лет
со мртви сказни в спомен клет
над бршлен, над цвет скаменет,
над олтар в древен манастир,
кај плетат венци темни рози,
темјанушки и вити лози.
Под сводот хмурен, потемнет,
водите таат очај клет.
Храм, кула, сенка, едно сè е,
се лулее во воздухот, се лее,
додека Смртта ко в злогрд чин
од кубето ги гледа како џин.
Ту гроб, ту храм од дредни дни
зјаат сред мртви длабини;
Но ниту идолот што в тмај
со дијамантен блешти сјај,
ни мртвите врз одар-трон
не ќе ги разбудат од сон;
ни трепет брчки втиснал,
збрал над таа пустош од кристал -
ни бран, ни ветер што да сјурат
по морето и кренат бура-
ни виор втурнат в морска шир
сред возвишен и грозен мир.
Но, мигум таа збрка глава
наврапито се разбранува!
Та сè што беше кула чмурна,
сè стана пустош, сè се урна -
на сводор потем в ноќниот мрак
остана сал на пустош траг.
И стана румен секој бран
и часот стана пеплосан =
Па, кога среде неземен јад
од темел гровне чудниов град,
од својот трон сам Адот клет
со преклон ќе му стори срет.
